Eind april ontving ik dit boek van de auteur zelf als recensie exemplaar. Al erg lang keek ik er naar uit om dit boek te mogen lezen, en omdat alle anderen zo enthousiast waren over dit boek stond ik te trappelen om er in te mogen beginnen. Is mijn enthousiasme net zo groot als mijn voorgangers?
Hoefijzers in Japan
Gebaseerd op een waargebeurd verhaal
Mia Farnwood
Farnwood Publishing, 2018, 312 bladzijden
Gerecenseerd door: Nicole Vrielink – Pages by Nicole
Mei 2019
★★★★½
“Dieren waren eerlijk, die kon ze vertrouwen en bovendien lieten ze je nooit in de steek” (p8)
Het lot weet de 12 jarige hoogsensitieve Shari en de door trauma geteisterde merrie Blanche bij elkaar te brengen. Ze voelen elkaar aan, maar de start van hun band verloopt niet heel soepel. Het angstige paard weet meer dan eens ervoor te zorgen dat de manege van Marian, waar ze op stal staat, in rep en roer is. Toch geven ze elkaar niet op en blijven ze oefenen en hun band versterken.
“Na deze ervaring had ze al snel gezien dan ze voor elkaar bestemd leken te zijn” (p63)
Die band groeit uit tot iets speciaals waardoor Blanche zich steeds meer weet te ontwikkelen tot de talentvolle schimmel die ze eigenlijk is. Ook Shari groeit in zelfvertrouwen en in haar kwaliteiten als ruiter.
Na alle ups en downs verwachten ze dat het eindelijk allemaal beter gaat worden, maar het lot beslist helaas anders. Shari blijkt chronisch ziek te zijn, zonder uitzicht op spoedig herstel. Meerdere oplossingen dienen zich om beurten aan, maar helaas zit er niks anders op…
“Ik zal altijd van je blijven houden, waar en van wie je ook bent” (p229)
Hoefijzers in Japan neemt je mee in de levens van Shari en Blanche. Beide hoofdpersonen hebben van de schrijfster een goede uitwerking gekregen, waardoor beide karakters heel mooi naar voren komen Het feit dat Blanche een paard is maakt dit echter wel bijzonder; Mia Farnwood heeft zich subliem in haar gevoelens en gedachtes weten te verplaatsen. Een zeer bijzondere bijrol is weggelegd voor stalhoudster Marian, welke steun en toeverlaat was voor de familie. Van de overige bijrollen wordt moeder Laura ook aardig uitgewerkt zodat het verhaal ook vanaf haar kant, een overigens zeer betrokken kant, mooi belicht kan worden.
Het is mooi om te lezen hoe “zwaardere” thema’s als loslaten, hoogsensitiviteit en verbondenheid in een mix van de harde paardenwereld waarbij dromen waargemaakt en weer in duigen vallen, door Mia op simpele maar toch ook haast melodieuze manier een soort vertelling vormen.
In Hoefijzers in Japan laat Shari erg duidelijk weten dat het haar droom is dat Blanche echt van haar zal zijn. Deze droom wordt alleen wel vaak herhaald. De wisselende perspectieven zijn goed gevonden, maar de overgangen zijn vaak minder soepel. Gelukkig is het na een dergelijke wissel niet heel moeilijk om te ontdekken vanuit welk perspectief er dan geschreven wordt.
Lezend valt Hoefijzers in Japan eigenlijk op te delen in 2 delen, waarin het eerste deel (ongeveer ⅔ van het boek) meer doet denken aan een soort “dagboek van een paardenmeisje”. Als lezer word je meegevoerd in dagelijkse beslommeringen, maak je de ups en downs mee en creëer je een niet mis te verstane band met de hoofdpersoon en haar paard. Het tweede deel is het zwaardere emotionele deel, het deel wat je als lezer zal raken. Shari haar aftakeling door haar ziekte, het loslaten en toch ook de strijd voor een goede oplossing en het streven voor het behoud van de connectie, is waar je als lezer echt meegezogen wordt in een proces vol empathie.
Bijzonder is dat wanneer je als lezer zelf te maken hebt gehad met een chronische ziekte waardoor je hebt moeten opgeven waar je voor gestreden hebt; de herkenning in dit verhaal zal je dan echt tot in je ziel raken. Ook los van dat het paard Blanche in dit verhaal een behoorlijk centrale rol heeft, hoeft het niet te betekenen dat Hoefijzers in Japan alleen voor “paardenmensen” is.
Opvallend is ook dat in dit boek een redelijk goed beeld geschetst wordt van hoe hard de paardenwereld wel niet is. Daar is maar weinig plaats voor emotie en hechting en een paard wordt meer dan eens niet als een edel dier gezien, maar meer behandeld als een gebruiksvoorwerp wat simpel verhandelbaar is. Dierenliefhebbers zullen dit zeker tenenkrommend vinden, desalniettemin is het dus zeker van belang dat dit als zodanig duidelijk wordt in dit verhaal.
Hoefijzers in Japan is het gedroomde (auto)biografische debuut van de schrijfster werkend onder het pseudoniem Mia Farnwood. Aan een vervolg wordt momenteel gewerkt, en fans kunnen niet wachten op het vervolg.
Van mij krijgt Hoefijzers in Japan als rapportcijfer een 9, ofwel 4,5 ster. Het taalgebruik is vaak toch iets te simpel en de perspectieven lopen niet altijd vloeiend in elkaar over. Normaal zou ik deze score naar beneden afronden, dus naar 4 sterren, maar in dit geval vind ik dat zeker niet terecht. Daarvoor wegen de minpunten niet genoeg op tegen de kracht en het mooie van het eigenlijke verhaal. Dit verhaal heeft immers Black Beauty kwaliteiten, ondersteund door werkelijk prachtige illustraties en het heeft mij zeker weten te raken. Daarom rond ik het graag af naar de volle 5 sterren.