Het eerste stukje
September vorig jaar stuurde Eva Linden mij een berichtje met daarin de vraag of we misschien konden samenwerken voor haar volgende boek. Dit soort verzoeken vind ik altijd zo enorm leuk! Al snel bleek dat Eva voor veel suggesties open stond en daardoor kreeg mijn creatieve brein alle ruimte.
En dus kwam ik op het idee om haar cover alvast in kleine deeltjes aan jullie te laten zien, als het ware een kleine tease aan jullie te geven. Dit gecombineerd met een paar persoonlijke vragen aan Eva maakte dit plan compleet.
Vanaf nu zal ik elke week een stukje van de cover laten zien. Zo werken we toe naar de cover reveal die Eva zelf zal organiseren op vrijdag 28 februari. Eind maart kunnen de lezers dan ein-de-lijk genieten van haar allernieuwste boek: Weerwolven van Waraine.
Eva haar passie voor boeken begon al vroeg. Zo verteld ze:
“Ik heb altijd graag gelezen en ik denk dat ‘graag lezen’ en ‘graag schrijven’ vaak hand in hand gaan. Toen ik 5 jaar oud was, leerde ik mijzelf lezen omdat ik de kinderboekjes in de schoolbib allemaal uit had en aan de ‘grote-mensen-boeken’ wilde beginnen. Rond dezelfde tijd begon ik met het ‘schrijven’ van verhaaltjes: veel tekst was daar toen nog niet bij, omdat ik nog geen letters kon schrijven (haha). Het waren dus eerder strips zonder tekst die ik maakte. Sindsdien ben ik eigenlijk altijd blijven schrijven. Toen ik op m’n 18e een studiekeuze moest maken, suggereerde mijn leraar Nederlands dat ik ‘iets met schrijven moest gaan doen’. Ik koos ervoor om journalistiek te gaan studeren, maar ik merkte al snel dat ik moeite had met de ‘waarheid te schrijven’: ik durfde de dingen nogal eens mooier of spannender te maken dan ze waren, wat me niet altijd in dank werd afgenomen. Tijdens die studie begon ik met het schrijven van mijn eerste boek ‘Maanziek’, een beetje als tegenhanger van al die waarheden die ik voor school moest schrijven. En kijk, binnenkort komt mijn 4e boek alweer uit!”
Eva deelt ook alvast een stukje uit een van de eerste hoofdstukken:
“ ‘Wie bij de hond slaapt, krijgt zijn vlooien’, mompelde de stem. ‘En wie in het gezelschap van de Weerwolf vertoeft, moet het ontgelden.’ De laatste drie woorden klonken meer als het gegrom van een beest.
Ze snakte naar adem toen ze de stem herkende. ‘Nee! Jij!’ Ze deinsde achteruit en struikelde over een boomwortel. Ze begon te rennen en liep recht de grot in, want dat was haar enige ontsnappingsroute. Ze wist dat het erg dom was om zichzelf in te sluiten, maar er was niks anders dat ze kon doen. ”
Op de foto zien jullie het eerste stukje wat ik jullie mag laten zien. Wat denken jullie dat dit is?